In december kregen we van onze architecten de opdracht om te dromen en onze woonwensen in beelden uit te drukken. Beelden van de buitenruimte, de tuin, onze eigen privé ruimte. Interessante vragen als: “wat wil je zien als je thuiskomt?” hebben bij veel huishoudens interessante gesprekken op gang gebracht. Het voelt als spelen! Plaatjes zoeken, knippen en plakken, fantaseren en dromen.

In januari mochten we onze beelden presenteren aan de groep. Vooral qua tuin zitten we goed op één lijn. Niemand wil sporttoestellen in de tuin, maar wel veel verwildering en inheemse planten, een wadi. Dat komt goed! Ook wat betreft het aanzicht van de gebouwen zijn er veel overeenkomsten. Dat zegt ook iets over de homogeniteit in de groep, zegt de criticus in mij. Tijd voor wat fris bloed! (waarover in een latere blog meer). ’Rustig aan’ zegt de realist, eerst maar eens de boel wat helderder krijgen voor je mensen uitnodigt.

Ik moet regelmatig denken aan het zogenaamde Disney model, dat er vanuit gaat dat je in elk proces drie rollen moet aannemen: die van dromer, criticus en realist. En dat is nou precies het leuke van dit hele proces. Die rollen heb je niet alleen in jezelf, maar ook in de groep.  We hebben allemaal beurtelings deze rollen, de één neigt wat meer naar dromen, waar de ander wat vaker kritisch is. Alle rollen zijn van waarde en als ieders stem zich gehoord weet is de kans van slagen het grootst.